Άδεια η Πόλη…που πήγαν όλοι; (Φωτογραφίες)

Έρημοι δρόμοι σχεδόν σε ολόκληρη την Πόλη το Σαββατοκύριακο

Το ίδιο συνέβη και στους σταθμούς του μετρό…

….οι οποίοι έμοιαζαν σαν να είναι βγαλμένοι από ταινία του κινηματογράφου

Μία αόρατη απειλή πλανάται στις αποβάθρες επιβίβασης και αποβίβασης

Σχετική ερημιά στην Χαλκηδόνα ενώ στην ευρωπαική πλευρά….

…εγκατέλειψε την γέφυρα του Γαλατά ακόμη και η πλειοψηφία των ψαράδων

Θέλησα να κυκλοφορήσω αρκετά στην επιφάνεια της Πόλης, μήν αγνοώντας όμως από αγάπη και σεβασμό τον “συζυγικό φετφά” για να μην εισελθω σε περιοχές με υψηλή επικινδυνότητα. Αντίκρισα μια πόλη με ελάχιστους κατοίκους, ινγκόγνιτο τουρίστες και έρημα σημεία που σε κανονικές συνθήκες έσφιζαν από κόσμο.

Η εικόνα που αντίκρισα στις υπόγειες διαβάσεις του Εμινονού

Ίδιες εικόνες και στα πλοία

Κατευθυνόμενος στο πιο δημοφιλές συγκοινωνιακό μέσο, το υποθαλάσσιο Marmaray… και εδώ οι επιβάτες μετρημένοι στα δάχτυλα

Πρωτόγνωρες εικόνες και στο Μαρμαράι

Τι ώθησε όμως τους ανθρώπους να κρυφτούν στα σπίτια τους από την στιγμή που οι δύο αυτές επιθέσεις είχαν ως στόχο τουρίστες, μην ξεχνώντας πως κάθε ανθρώπινη ζωή έχει την ίδια αξία ανεξάρτητα απο την εθνότητα, και δεν είχαν μαζικό χαρακτήρα ( άλλο μια επίθεση στο Σουλτάν Αχμετ στις 8 το πρωί και άλλο 3-4 ώρες αργότερα και παρομοίως άλλο πρωινό Σαββάτου στο Σταυροδρόμι και άλλο το Σαββατόβραδο). Επίσης αναφερόμαστε σε μία κοινωνία που είναι κατά κάποιο τρόπο συνηθισμένη σε τέτοιου είδους χτυπήματα, ακόμη μαζικότερα, και η βομβιστική απειλή αποτελεί ένα ημερήσιο ενδεχόμενο εδω και δεκαετίες εξαιτίας του κουρδικού ζητήματος.
Εκτιμώ πως ο τρόμος έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις λόγω των συνθηκών και των συνδυασμών που έχουν προκύψει. Δηλαδή δεν είναι μόνο η τρομοκρατική απειλή αλλά ο συνδυασμός της με τις υπάρχουσες πολιτικοοικονομικές συνθήκες και τον θρησκευτικό παράγοντα.

Τα πρόσωπα των Πολιτών δείχνουν σκυθρωπά εδώ και καιρό αφού η εύπλαστη οικονομική μεγέθυνση δημιούργησε δεκάδες νέες καταναλωτικές επιθυμίες και ανάγκες. Και μαζί με αυτές αυξήθηκαν οι απαιτήσεις, η ανασφάλεια και η ανησυχία για το αν κάθε νοικοκυριό θα μπορέσει πλέον να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες. Τα ανέκφραστα πρόσωπα στο μετρό, στα πλοία και τα metrobus δηλώνει αμφιβολία, ανασφάλεια και απαισιοδοξία.

Στην όξυνση όλων αυτών ευθύνες έχουν και οι πολιτικές επιλογές των τελευταίων ετών. Το παράθυρο της ευρωπαικής προσέγγισης και του εκσυγχρονισμού των δομών έμεινε μισάνοιχτο μόνο για τυπικούς πλέον λόγους, για ελιγμούς και για παζαρέματα όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν.

Στο ίδιο διάστημα η Τουρκία επέλεξε να εγκαταλείψει τον διαχρονικό ρόλο εποπτείας-διαιτησίας και ουδετερότητας που κατείχε μέσα στον μουσουλμανικό κόσμο και να εμπλακεί στην σουνιτική-σιιτική διαμάχη, καθιστώντας τον εαυτό της μέρος του προβλήματος και μεταφέροντάς το μέσα στο έδαφός της.

Η επιλογή έμφασης στην θρησκευτικότητα και όχι στην εθνότητα ή στο κοσμικό στοιχείο ως σημείο ταυτότητας των πολιτών με στόχο να διασφαλισθεί το τουρκικό status quo, αφού προβλέπεται να καταστεί αριθμητική μειοψηφία στο μέλλον, δεν δείχνει να πετυχαίνει. Η δημιουργία αντάρτικου πόλεων από νεανικές οργανώσεις Κούρδων περνά το πεδίο των μαχών από τα βουνά στις μεγαλουπόλεις.

Ταυτόχρονα η εντονότερη ισλαμοποίηση της καθημερινότητας βυθίζει την χώρα σην εσωστρέφεια, την απομόνωση, με το ακραίο Ισλάμ να κερδίζει έδαφος σε σχέση με εκείνο του σεβασμού, της αγαθοεργίας και ευεργεσίας. Ο συνδυασμός της ακραίας πτυχής με την απουσία κριτικής σκέψης και της έλλειψης μόρφωσης επέτρεψε να ασπαστούν χιλιάδες Τούρκοι τα κηρίγματα μίσους των πιθηκανθρώπων της İsis και να αποτελούν κινητές βόμβες με απρόβλεπτους στόχους και συνέπειες.

Έλεγχοι παντού στους πάντες. Φυσικά η παρουσία μου προέτρεψε τα σώματα ασφαλείας να με ελέγξουν αρκετές φορές.

Κάποιοι ανέφεραν πως τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνει η μεσαία και η ανώτερη τάξη στην Πόλη, ομοιάζουν με αυτά που βίωσαν οι ρωμέικες κοινότητες στο παρελθόν. Αισθήματα ανασφάλειας, περιορισμός ζωτικού χώρου, μή δυνατότητα βοήθειας, αβεβαιότητα, φόβος που οδηγούν σε κύμα φυγής είναι μερικά από αυτά. Και όλοι γνωρίζουμε που οδήγησαν αυτά τα συναισθήματα.

Κάθε φορά που εισέρχομαι σε μέσο μαζικής μεταφοράς, το παρουσιαστικό μου και η ογκώδης θήκη της φωτογραφικής μηχανής μου, τραβά τις ματιές και εξάπτει τις υποψίες. Στο συγκεκριμένο δρομολόγιο όμως ήμουν σχεδόν ολομόναχος

Βραδινή ώρα Σαββάτου στα μέσα της οδού Βαγδάτης! Αναρωτώμενος που να πήγαν όλοι;

Έχει ήδη αρχίσει να βραδιάζει και μέσα στην σιγή και την απουσία ανθρώπων που παντού επικραττεί, πέρνω τον δρόμο για το σπίτι, κάνοντας μερικές τελευταίες σκέψεις πριν συναντήσω την αρμονία και την αγάπη στο σπιτικό μου. Τα δεδομένα και τα γεγονότα δείχνουν πως η κατάσταση θα χειροτερέψει σε όσους τομείς αναφέρθηκαν παραπάνω και τόσο η χώρα όσο και η Πόλη με τους κατοίκους της θα έρθουν αντιμέτωπες με δυσάρεστα γεγονότα.
Υπάρχει όμως μια παροιμία που παρομοιάζει την Τουρκία με μια γάτα και αναφέρει: kedi gibi dört ayak üzerine düşmek. Η γάτα καθώς πέφτει καταφέρνει τελικά να προσγειωθεί στα τέσσερα και να την γλυτώσει. Ίσως η λαική ρήση επιβεβαιωθεί ξανά και οι άνθρωποι καταφέρουν να ξεπεράσουν τον φόβο και τις δυσκολίες.