Τέλος Πάντος – Έκλεισε το ιστορικό Ρωμέικο μαγαζί με το καϊμάκι στην Πόλη

Sep 26, 2014

5713

Τίτλοι τέλους για το περίφημο μαγαζί με το καϋμάκι και τα εξαιρετικά πρωινά στο Μπεσίκτας
Τέλος εποχής, καθώς το ένα μετά το άλλο τα τελευταία μαγαζιά που θυμίζουν την ιστορική Κωνσταντινούπολη, την Πόλη που αγαπήσαμε και τους ανθρώπους της κλείνουν. Το μαγαζί του Πάντου στο Μπεσίκτας με το περίφημο καϋμάκι που παρήγαγαν οι δικές του αγελάδες που τις φώναζε με το μικρό τους όνομα και το οποίο προσέφερε τα καλύτερα ίσως πρωινά στην Πόλη είναι πλέον παρελθόν.
Ο ίδιος o Pandos (Παντελής Σεστάκοφ) έδωσε τη μάχη μέχρι το τέλος, πάρα τα 92 του χρόνια. Δίπλα του και η σύζυγός του Ντονε Όμως ο νέος νόμος περί ενοικιαστών δεν άφηνε περιθώρια. Το κράτος ευνοεί τους ιδιοκτήτες και κυρίως του νέους και σύγχρονους επενδυτές που φέρνουν χρήμα και φανταχτερές ιδέες.
Σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα το μαγαζί του Πάντου, το ζαχαροπλαστείο Ιντζί και αλλα ιστορικά μαγαζιά που έκλεισαν ή ετοιμάζονται να κλείσουν στο κέντρο θα είχαν κηρυχθεί διατηρητέα και θα είχε βρεθεί τρόπος να συνεχίσουν τη λειτουργία τους, καθώς αποτελούν κομμάτι ζωντανής ιστορίας και τμήμα του αστικού τοπίου και της ανθρωπογεωγραφίας της πόλης. Όμως “εδώ είναι Τουρκία” και στην Τουρκία οι αξίες και η αισθητική είναι διαφορετικές από αυτές που έχουμε συνηθίσει να εκτιμούμε στον δυτικό κόσμο.
Η οικογένεια του Πάντου ήταν σλαβομακεδόνες, από τους λίγους σχετικά που είχε η Πόλη, με απώτερη καταγωγή απο τη περιοχή των Σκοπίων. Ο ίδιος γεννήθηκε στην Πόλη. Το μαγαζι που πουλούσε καϋμάκι ιδρύθηκε το 1895. Ως παιδί φοίτησε σε ελληνικό σχολείο, σε ελληνικό δημοτικό στο Νιχώρι. Γυμνάσιο δεν πηγε. Τα ελληνικά του όμως είναι ακόμα πολύ καλά. Ελληνικά μιλάει και η γυναίκα του. Μιλάνε ακόμα σλαβομακεδόνικα, βουλγάρικα, τούρκικα και λίγα γαλλικά, όπως μου είχε πει κάποτε. Ζωντανό σημάδι μιας άλλης εποχής που σβήνει. Δούλεψε στην οικογενειακή επιχείρηση από μικρός και συνέχισε μέχρι σήμερα να κάνει την δουλειά του με την ίδια αγάπη, με μεράκι και πάντα με χαμόγελο, έτοιμος πάντα να πει ένα αστείο ή να μιλήσει για τα παλιά και να διηγηθεί ιστορίες από τα νιάτα του Τόνιζε πάντα πως πήγε στο ελληνικό σχολείο με περηφάνια
Πριν λίγες μέρες έγινε η αναγκαστική έξωση. Δεν πρόκειται να ανοίξουμε άλλο μαγαζί δήλωσε η γυναίκα του στη Χουρριέτ.”Μας ανάγκασαν να βγούμε στη σύνταξη Γερνάμε και δεν μπορούμε να σηκώσουμε πια τη φωνή μας”. Ο ίδιος δεν μιλάει πια. Η φωτογραφία του να κάθετε σε ένα τραπέζι μπροστά το μαγαζί του, την ώρα που το αδειάζουν τα λέει όλα.
Υποκλίνομαι στη δύναμη της ψυχής παρά το βάρος των χρόνων και το μεγάλο αυτό χτύπημα στα στερνά του.
Κάποιοι απο εμάς δεν θα ξεχάσουμε αυτό που μας έδωσε, θα το κρατήσουμε και θα μεταφέρουμε την ανάμνησή του. Και αυτό που ο Πάντος έδωσε, σε εμάς τους νεότερους Πολίτες, ήταν κάτι περισσότερο από το υπέροχο καϋμάκι με μέλι και το παραδοσιακό σαγανάκι με νοστιμότατα αυγά μάτια και σουτζούκι ¨Ήταν η ζωντανή εικόνα της Πόλης που αγαπήσαμε και ονειρευτήκα με, ενός παραμυθένιου τόπου που αρχίσαμε να χάνουμε πάλι σιγά σιγά, σχεδόν με το πού τον ανακαλύψαμε
‘Ηταν τελος το ήθος της μορφής του,. Η εικόνα ενός ανθρώπου απλού, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση που όμως φέρει μιαν αξιοπρέπεια και μιαν αρχοντιά δυσεξήγητη στους ανυποψίαστους, θαρρείς και έχει την συνείδηση του βάρους του τόπου και της ιστορίας του και της συνέχειας που αντιπροσωπεύει
Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι που έφτιαξαν την Πόλη “μου” και τώρα συνωστίζονται θαρρείς στην Εξοδο της,φεύγοντας από μια Πόλη που όσο αυξάνει ο πληθυσμός της, άλλο τόσο αδειάζει από παρουσίες που τελικά κάνουν τη διαφορά..