Συνάντησα την αμερικανίδα ζωγράφο Gabrielle Reeves για πρώτη φορά το 2013 στην Κωνσταντινούπολη. Η ζωγραφική της με συνεπήρε. Τα σκίτσα της είχαν τόση δύναμη που ένιωσα να μεταμορφώνει τα άψυχα σε έμψυχα με το χαρτί κ τα πινέλα της. Η Gabrielle περιπλανήθηκε πολύ. Ήρθε για πρώτη φορά στην Κωνσταντινούπολη το 2008, ενώ όπως λέει κ η ίδια η Κωνσταντινούπολη την κέρδισε … «γύρισα πίσω, γιατί εδώ ένιωσα ότι ανήκω». Σε έναν από τους περιπάτους μας ένα χειμωνιάτικο πρωινό στην Πόλη, την ρώτησα τα αγαπημένα της μέρη για ζωγραφική.
«Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα την Κωνσταντινούπολη, μου γεννήθηκε η επιθυμία να πιάσω χαρτί και μολύβι κ να ζωγραφίσω. Από τότε ζωγραφίζω ανελλιπώς. Υπάρχει κάτι σε αυτήν την πόλη, κάτι τόσο ισχυρά συναισθηματικό που αλλάζει ανάλογα με την περιοχή που ζωγραφίζει κανείς. Η ζωγραφική με βοηθάει να ανακαλύπτω την Κωνσταντινούπολη, να γίνομαι μέρος της. Είναι φυσιολογικό να έχω αγαπημένα μέρη στα οποία επιστρέφω συνέχεια, αλλά πάντα αναζητώ και το καινούργιο. Νιώθω ευλογημένη που αυτή η Πόλη μου δίνει πάντα ευκαιρίες να ανακαλύψω καινούργια πράγματα, αλλά και λεπτομέρειες σε μέρη που νόμιζα πως ήξερα.
>> Διαβάστε Ακόμα: Μάθετε πως μπορείτε να διεκδικήσετε την περιουσία σας στην Kωνσταντινουπόλη
Για παράδειγμα το Μεγάλο Χάνι της Μητέρας του Σουλτάνου (Büyük Valide Han). Για μένα το Χάνι αυτό αποτελεί έναν καλά κρυμμένο θησαυρό. Χτίστηκε τον 17ο αιώνα από την Σουλτάνα Κιοσέμ, μια από τις πιο ισχυρές γυναίκες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μητέρα του σουλτάνου Μουράτ IV. Σήμερα, το Χάνι στεγάζει διάφορα μικρά εργαστήρια, αν και στο παρελθόν, χρησιμοποιούνταν ως καραβάν σαράι ή αλλιώς χώρος ξεκούρασης για τους ταξιδιώτες που ακολουθούσαν τον Δρόμο του Μεταξιού.
Περπατώ στους σκοτεινούς του διαδρόμους, φωτογραφίζω του συμπαθητικούς εργάτες κ θαυμάζω την μοναδική του αρχιτεκτονική. Η ζωή στο χάνι δεν σταματά ποτέ. Τα εργαστήρια είναι γεμάτα αεικίνητους εργάτες, άλλοι εργάζονται, άλλοι μεταφέρουν κουτιά ή τσάντες με εξαρτήματα, ενώ πίσω από τις κλειστές πόρτες ακούω τον χαρακτηριστικό χτύπο του σφυριού και των μηχανών. Οι εργάτες πάντα με ρωτούν γεμάτοι απορία τι κάνω, ενώ κάποιοι ζητούν να δουν τα σκίτσα μου. Πολλές φορές μου φέρνουν κάθισμα ή αυτοσχέδια καρέκλα για να καθίσω μαζί με ένα ποτήρι τσάι για να ζεσταθώ. Αν είμαι τυχερή, η στενή σκάλα θα με οδηγήσει στην ταράτσα του, τον δικό μου παράδεισο. Η πόρτα της ταράτσας ανοίγει κ άξαφνα όλη η Πόλη ξεδιπλώνεται μπροστά μου.
Μπορώ να μείνω για πάντα σε αυτήν την ταράτσα, διαβάζοντας, σκιτσάροντας, ζωγραφίζοντας. Και πάντα η θέα με αποσβολώνει, όπως την πρώτη φορά.
Το Karaköy είναι μια ακόμη ιδιαίτερη περιοχή στην Κωνσταντινούπολη. Η μοναδική του τοποθεσία, αλλά και η καθημερινή του ζωή σε μεταφέρει σε άλλες εποχές. Οι αγορές στην Κωνσταντινούπολη είναι κάτι μοναδικό, ενώ η ψαραγορά του Karaköy μια από τις πιο πλούσιες. Ακούω τον ήχο που κάνουν τα ποτήρια του τσαγιού σε συνδυασμό με τις φωνές των ψαράδων κ νομίζω πως ταξιδεύω στον χρόνο. Προσπαθώ να έρχομαι απογευματινή ώρα, να βρω ένα τραπέζι κοντά στην θάλασσα σε μια από τις ψαροταβέρνες και αφήνω το βλέμμα μου να χαθεί στον Κεράτιο και στο τζαμί Σουλειμάνιγε.
Έχω άπειρα σκίτσα με αυτή τη θέα, ενώ κάθε φορά το φως μοιάζει να είναι διαφορετικό. Αχ αυτή η θέα … που να πρωτοκοιτάξει το βλέμμα; Στο Σουλειμάνιγε ή στον Κεράτιο; Στις βάρκες, στα αντικείμενα ή στους ανθρώπους; Όπου και να κοιτάξω όμως, πάντα ο συνδυασμός προσώπων κ πραγμάτων με αποζημιώνει.
Το Πάρκο Γκιούλχανέ: προσπαθώ να βρω ένα καλό σημείο κ λίγο χώρο στο γρασίδι, μια που όταν ο καιρός το επιτρέπει, το πάρκο γεμίζει από νωρίς το πρωί με οικογένειες που έρχονται να κάνουν πικ νικ, φέροντας μαζί τους όλα τα συμπράγκαλα που μπορεί να φανταστεί το ανθρώπινο μυαλό. Για μένα το πάρκο δεν είναι μόνο μια όαση πρασίνου στην Πόλη, άλλα και ένας χώρος μοναδικής αρχιτεκτονικής.
Το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Παλάτι Τοπκαπί και η Αγία Ειρήνη, όλα αποτελούν ζωντανούς μύθους. Δεν θα ξεχάσω πρόσφατα την εικόνα της Αγίας Ειρήνης να στέκεται μπροστά μου με όλη της την μεγαλοπρέπεια και εμένα αποσβολωμένη κ συνοδευόμενη από ένα στρώμα πεσμένα φύλλα να προσπαθώ να σχεδιάσω την μοναδική πρόσοψή της. Μοναδική εικόνα αποτυπωμένη στο μυαλό μου!
Είναι αλήθεια ότι αν κατοικείς στην Ευρωπαϊκή πλευρά της Πόλης δεν είσαι συχνός επισκέπτης της Ασιατικής. Ωστόσο η ανάγκη μου για νέες ανακαλύψεις με οδήγησε πρόσφατα στο Σκούταρι και στον Πύργο του Λεάνδρου. Ήταν η πρώτη φορά που έδωσα βάση στον Πύργο, την ιστορία του κ την τοποθεσία του .. όντως εκεί σαν βράχος στη μέση του Βοσπόρου. Ο καιρός μελαγχολικός κ η βροχή έδειχνε να μην αργεί. Το μόνο που με ένοιαζε όμως, ήταν η θέα και ειδικά αυτή η όψη της Παλιάς Πόλης από την Ασιατική πλευρά.
Μην χάνοντας άλλο χρόνο, κάθισα δίπλα στη θάλασσα, σε ένα από αυτά τα παραδοσιακά αυτοσχέδια καφέ της Πόλης και με ένα ποτήρι τσάι προσπάθησα να τον αποθανατίσω…
Αγιά Σοφιά
Ο χειμώνας είναι η κατάλληλη εποχή να σχεδιάσει κανείς τα μουσεία της Πόλης. Για μένα η Αγία Σοφία αποτελεί έναν θρύλο, ενώ όσες φορές και να την επισκεφτώ δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω τα συναισθήματά μου για τον χώρο.
Το κτίριο δεσπόζει μες τους αιώνες, τα μοναδικά ψηφιδωτά του, αλλά και οι πολιτισμοί που αποτυπώνονται στο εξωτερικό κ το εσωτερικό του, με κάνουν κ αναρωτιέμαι αν αυτό το δημιούργημα είναι ανθρώπινο. Και πάντα με αποζημιώνει, χαρίζοντας μου κάθε φορά κάτι καινούργιο που δεν μπορώ παρά να καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είναι καλύτερα να κοιτάζεις σαν μικρό παιδί κ να αφουγκράζεσαι το χώρο, παρά να τον σκιτσάρεις.
Αμέτρητες ώρες έχω καθίσει στο μάρμαρο στο ίδιο ακριβώς σημείο, σκεπτόμενη το θαύμα που συντελείται στο χώρο, κοιτάζοντας τα ψηφιδωτά, τις λεπτομέρειες, τους ανθρώπους.
Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές χάνω την αυτοσυγκέντρωσή μου από τον πολύ κόσμο. Ακόμα κ το παγωμένο μάρμαρο μου λέει ότι πρέπει να φύγω μετά από τόσες ώρες εδώ, αλλά συνέρχομαι και δίνω στον εαυτό μου την υπόσχεση να γυρίσω πίσω σύντομα. Ευτυχώς υπάρχει το τραμ… σκέφτομαι πως είναι μόνο λίγες στάσεις μακριά μου. Μέχρι την επόμενη φορά …
H Gabrielle Reeves είναι ζωγράφος. Ζει και εργάζεται στην Κωνσταντινούπολη. Μπορείτε να δείτε την δουλειά της στον ιστότοπο http://gabriellereeves.com/home.html κ https://mavilale.wordpress.com
Η Χαρά Λόκα είναι πολιτικός Επιστήμονας. Ζει μεταξύ Αθήνας και Κωνσταντινούπολης και διαχειρίζεται την αγγλόφωνη πολιτιστική ιστοσελίδα “City Box” Athens-Istanbul http://cityboxathista.blogspot.com
Αυτή είναι η πρώτη της συνεργασία για το contantinoupoli.com
- Τα Χάνια της Πόλης | Μέρος 1ο - Jun 13, 2020
- H Καππαδοκία την Άνοιξη είναι μαγική – Ένα φωτογραφικό άλμπουμ από την φωτογράφο Jules Balsiger - May 31, 2017
- Μάιος στην Κωνσταντινούπολη – Η Πολιτιστική Ατζέντα του Μήνα - May 3, 2015