Γράφει ο Αγγελής,
Τα λουκούμια, η γενιά μου δεν τα είχε και σε μεγάλη υπόληψη. Μεγαλώσαμε λιμπιζόμενοι περισσότερο τα “μοντέρνα” γλυκάκια, όπως π.χ. τις σοκο-ράβδους Kinder, με το κάπως τρομακτικό παιδάκι με το παγωμένο χαμόγελο στην χάρτινη κασετίνα.
Η μόνη περίπτωση να βάλω στο στόμα μου λουκούμι, ήταν αν είχε αδειάσει το μυστικό ντουλάπι με τις σοκοφρέτες κι οι νουαζέτες από την φοντανιέρα του “καλού” μας σαλονιού. Πολλοί φαντάζομαι συμμερίζεστε την αδιαφορία μου προς το μαστιχωτό λουκούμι, το οποίο φάνταζε τοοοοόσο ντεμοντέ!
Όπως έγραψε κι η φιλενάδα μου η Ελένη σε ένα παλαιότερο κόμεντ “μεγάλωσα σε ένα μικρούτσικο χωριό που το λουκούμι είχε μια πικρή ιστορία..ήταν από τα λίγα διαθέσιμα έτοιμα γλυκά που μας τρατάρανε γιαγιές χιλίων ετών από τα σκονισμένα σεντούκια τους και δυστυχώς τα λουκούμια είχαν μεγαλύτερη ηλικία από αυτές..για να μη μιλήσω για τη σκληρότητά τους που μπορούσαν να σου σπάσουν και το δόντι..”. Η ίδια όμως συνεχίζει “αλλά όλα αυτά, πριν με πας στην ονειροχώρα των λουκουμιών, που πριν περιφρονούσα, αλλά τώρα θα είμαι αιώνια εθισμένη!” αναφερόμενη στην επίσκεψή μας στο Altan Sekerleme. Για να πάμε και μαζί!
Από το 1865 φτιάχνουν και πωλούν λουκούμια / λοκούμ στα Τουρκικά, ενώ αυτός που τα φτιάχνει λέγεται λοκουμτζού. Από την ημέρα των εγκαινίων, δεν έχουν αλλάξει και πολλά στο κατάστημα, ούτε στη διακόσμηση, ούτε και στις μεθόδους παρασκευής.
>> Διαβάστε Ακόμα: Μάθετε πως μπορείτε να διεκδικήσετε την περιουσία σας στην Kωνσταντινουπόλη
Αν είμαι τυχερός και τους πετύχω επί τω έργω, ανεβαίνω από τη στενή σκάλα στον όροφο και χάνομαι στις μυρουδιές της ζάχαρης και των αρωματικών, παραληρώντας μπρος στις μπακιρένιες λεκάνες, όπου κοχλάζουν τα παχύρρευστα σιρόπια. Όσον αφορά στις γεύσεις, ξεκινούν από τα απλά λουκούμια αλλά εξίσου νόστιμα, με επικάλυψη άχνης ζάχαρης ή καρύδας,
τα άλλα με υφή σαν μαρσμέλοου σε γεύσεις λεμόνι, πορτοκάλι και άλλων φρούτων,
τα λοκούμια του Πασά, που είναι σαν αφρός και έχουν για στέμμα ένα φυστίκι Αντέπ,
ή, αυτά με το κακάο που είναι γεμιστά με φουντούκι.
Όλα είναι νόστιμα, αυτά όμως που ξεχωρίζω είναι τρία. Πάντοτε ξεκινώ με ένα λουκούμι τριαντάφυλλο. Αν και το τριαντάφυλλο δε μου αρέσει σαν άρωμα, το λουκούμι του Αλτάν αποτελεί εξαίρεση. Αρωματίζεται παρακαλώ, όχι με ψεύτικες εσάνς αλλά με τα ίδια τα ροδοπέταλα!
Συνεχίζω με ένα μικρούτσικο και κάπως “τραγανό” με πιο ελαστική υφή, γεμιστό με διπλοκαβουρντισμένο φυστίκι,
Και τελειώνω το ντεγκουστασιόν με μικρές μπουκιές λουκουμιού μαστίχας, άαααλλο πράμα!
Κι όλα αυτά προσφέρονται με ένα χαμόγελο στα χείλη από τον Χακάν, 4ης γενιάς λοκουμτζή, που γεννήθηκε μέσα σ’ αυτό το μαγαζάκι, που άνοιξε ο προ-πάππους του!
Όσο ο μπαμπάς του ο Αμπντουλάχ Μπέης, λιάζεται έξω απ’ το μαγαζί απολαμβάνοντας λίγη ξεκούραση μετά από 88 χρόνια σκονισμένα με άχνη,
καλαμπουρίζουμε με τον Χακάν, δοκιμάζοντας ακιντέδες: αυθεντικές Οθωμανικές καραμέλες κανέλας, λεμονιού, σουσαμιού, μέντας και περγαμόντου, χώνοντας το χέρι σαν μικρά παιδιά στα γυάλινα βάζα με το μεταλλικό καπάκι.
Δεν είναι λίγες οι φορές επίσης, που μασουλάω χρωματιστά ζαχαρωτά
ή σιγολιώνω ένα βραχάκι ζάχαρης
Φεύγοντας, παίρνω πάντοτε ένα καλούπι για κανελάδα,
Χαλβά από ταχίνι, γεμιστό με πράσινο φυστίκι,
Κι ένα γλειφιτζούρι, με γεύση σαν τα παλιά τα κοκοράκια – τα θυμάστε; – αλλά σε πιο ρομαντικό σχήμα:)
Όπως καταλαβαίνεται, αν και τα λοκούμια τα γνώρισα και τ’ αγάπησα (τώρα στα γεράματα κι) αφού μετοίκησα στην Πόλη, πλέον τα α γ α π ώ ! Όπου και να μου προσφερθεί ένα, όχι δεν θα πω, θα το χλαπακιάσω στην στιγμή! Αλλά όταν θέλω να ‘μαι σίγουρος για την ποιότητα, χωρίς να την πληρώσω όμως χρυσάφι όπως σε κάποιες διάσημες αλυσίδες, πηγαίνω στο Αλτάν. Χωρίς να το παίζω ιεραπόστολος, χαίρομαι επίσης να βάζω ένα χεράκι να συντηρηθεί αυτό το ζωντανό μουσείο της Πολίτικης γεύσης.
Και μετά την καλή πράξη, μου αξίζει νομίζω ένα τριανταφυλλένιολουκουμάκι ακόμα, τι λέτε;
————————————————————————————————-
> Προσφορά 1+1 Δώρο « Συλλογή Κοσμημάτων από την Κωνσταντινούπολη »
